کنیسای کوچک حئیم (دانیل) در دهه 1940 پس از وقوع جنگ جهانی دوم با پناه آوردن گروهی از یهودیان اروپا به ویژه یهودیان لهستان به ایران، به محض ورودشان به تهران مسئولین جامعه یهودیان تهران، با هماهنگی از قبل چندین خانوار از جنگ زدگان را در محل کنیسای حییم سکنا دادند.
با افزایش و متمرکز شدن خانواده‌های لهستانی در کنیسا و اطراف آن، با توافق مسئولین جامعه و بزرگان جامعه لهستانی ها، در بخش غربی حیاط کنیسا حییم، فضایی را جهت ایجاد ساختمان کنیسای کوچکتری را برای جامعه اشکنازی اختصاص دادند.
دیری نپائید کنیسا لهستانی ها با نام دانیل به همت و همیاری هیئت مدیره کنیسا حییم و جامعه لهستانی ها بنیاد نهاده شد. کنیسا (کوچک) دانیل با گنجایش 60 نفر برای آقایان و اطاقی در ضلع جنوبی کنیسا به گنجایش 25 نفر برای بانوان اختصاص داده شد. هزینه ساخت این کنیسا را مهاجرین اروپائی خودشان عهده‌دار شدند. 3 سفر تورا (با طرح تورای اشکنازی) و پرده هخال را که همراه خود از لهستان آورده بودند در این کنیسا قرار دادند. مسئولیت شالیح‌صیپور، را شخصی به نام لوی (از اهل آلمان) عهده دار شد.
پس از انقلاب اسلامی در ایران با مهاجرت خانواده‌های اروپائی نمازگزاران اشکنازی کنیسای دانیل، کاهش چشمگیری پیدا نمود و از سال 1370 برای عسارا شدن در کنیسا دانیل، از دیگر یهودیان تهرانی استفاده گردید در حال حاضر کنیسا کوچک (دانیل) فقط در شبات ها (نماز) را به جا می‌آورد. شالیح‌صیپور آن نوه حاج شموئل کهن، آقای کهن می‌باشد.
آخرین بازمانده از مهاجرین لهستانی ها، در سال 1380 توسط سارقی مورد ضرب و شتم قرار گرفت و به قتل رسید.
ناگفته نماند خیابان قوام السلطنه از نظر بافت شهری با تمرکز ساختمان های مهم دولتی، چندین وزارت خانه، و منازل صاحب منصبان دارای موقعیتی خاص بوده.
به ویژه در اوایل صده سیزده به دستور احمد قوام (قوام السلطنه) نخست وزیر دوران قاجار و پهلوی، در باغی به وسعت هفت هزار متر ساختمانی با زیر بنای 104 متر با طرح هشت گوش ساخته که تا سال 1332 محل سکونت و نیز دفتر کار وی بوده است.( امروز به عنوان موزه هنری آینه استفاده می‌شود) همچنین ساختمان کلیسا انجیلی پطروس با قدمت بیش از 135 سال از بنا های مهم این منطقه به شمار می‌رود.
موزه ایران باستان از دیگر بناهایی است که در ضلع جنوبی خیابان قوام السلطنه قرار دارد.