כל כניסה שהיא לשם שמיים, סופה להתקיים; ושאינה לשם שמיים, סופה להתקיים.
هر انجمنی که به منظور خدمت در راه خد-ا تاسیس شود پایدار می ماند.

نمای بیرونی سازمان پاراس نیویورک زمستان 2016

اوایل دهه 1980 میلادی ، رفته رفته شهر نیویورک شاهد ورود و پذیرای مهاجرین ایرانیان یهودی بود ضمن آنکه با گذشت زمان بر تعداد آنها افزوده می شد .
اگر چه داستان مهاجرت برای یهودیان تازگی نداشته و طی قرون متمادی این امر به دفعات مختلف در دیگر نقاط دنیا برای دیگر یهودیان تجربه شده بود ، امّا باید اذهان داشت شاید طی این مدت این امر به ویژه در تاریخ یهودیان ایران به این شکل انجام نشده بود . به عبارتی تا به حال سابقه نداشته بود یک جمعیت کثیری در طی چند سال تن به یک مهاجرت آرام و ناخواسته بدهند . زادگاهشان را با یک فرهنگ غنی با قدمت بیش از دو هزار و پانصد سال رها کنند و به سرزمینی دور با فرهنگی غریب کوچ نمایند . جائیکه زبان مردمانش ، دین و آئین شان ،‌تاریخ فرهنگشان به عبارتی تمدنشان با تمدن یهودیان ایران متفاوت بود .
به هر تقدیر دیری نپائید که دستاورد این مهاجرت به عناوین مختلف در بین جامعه خودنمائی نمود .آشفتگی های فراوان با تفاوت های محیطی ، فرهنگی ، عاطفی و شرایط اقلیمی نیز همچنین سردرهم ریختگی های چشم گیر و آزار دهنده برای خود افراد جامعه اعم از پیر و جوان می رفت تا یک جامعه (مهاجرین تازه وارد) را به قهر قهرای سوق دهد . و این انگیزه ای شد که جمعی از خیراندیشان جامعه یهودی ، برای حل مسائل و مشکلات دشوار زندگی که اغلب مهاجرین با آنان روبرو شده بودند و از حل آن مأیوس گردیده بودند ،‌داوطلبانه همت کنند و به دنبال چاره اندیشی باشند .
در این میان “پروانه صراف” (از فعالان اجتماعی) که از سال 1972 میلادی برای تکمیل نمودن تحصیلات در رشته علوم دینی (الهیات یهود) به نیویورک آمده بود و کاملاً ‌به محیط و اوضاع و احوال آمریکا آشنا شده بود ، با همیاری همسرش و به موازات تدریس در یشیواهای نیویورک ،‌در اوقات فراغت به حل و فسل مسائل و مشکلاتی که اغلب ایرانیان مهاجر که با آن دست به گریبان بودند می پرداخت . اما به نظر می رسید با افزوده شدن تعداد مهاجرین و فزونی یافتن مشکلات متفاوت آنها ، وی قادر به پاسخگوئی همه آنها نمی باشد . لذا به منظور بهبود بخشیدن به وضع اجتماعی مهاجرین تازه وارد و انجام مسائل پناهندگی و نیز فراهم آوردن نیازهای اولیه در راستای آشنایی با محیط جدید و نیز انجام مراسم عبادی ، وی را بر آن داشت تا با همکاری تنی چند از دیگر فعالان و خیراندیشان جامعه یهودی کوئینز در پی تأسیس یک کانون فرهنگی و اجتماعی باشند .
از این رو در دهه 1980 میلادی پروانه صراف با تشریک مساعی صمیمانه دو شخصیت خیراندیش جامعه پروفسور “ایرج لاله زاری” و “حییم جواهری” نشستی را به منظور تأسیس نهادی که قادر به کمک های همه جانبه به مهاجرین و نیز خدمات اجتماعی در راستای حل مشکلات ایرانیان یهودی مقیم نیویورک باشد به انجام برسانند .
دیری نپائید در مدرسه خافص حییم در منطقه کوئینز با حضور تنی چند از دیگر خیراندیشان اولین جلسه تشکیل گردید ، ‌پس از تبادل نظر با انتخاب یک هیئت مدیره موقت در این راستای تصمیمات مهم و اساسی اتخاذ گردید . در اولین اقدام ،‌جهت اطلاع رسانی جامعه و سخنرانی هایی در مورد نیاز به تأسیس یک کانون عام المنفعه با اهداف فرهنگی و اجتماعی با نام سازمان پاراس انجام گرفت . سپس با تلاشی پیگیر و جستجوی اعضا به دنبال مکانی مناسب برای ایجاد سازمان پاراس ، موفق به عقد قراردادی یکساله با مسئولین سازمان (ریگو پارت جوئیش سنتر) گردیدند . در شرایطی که هیچگونه آمادگی مادی وجود نداشت و به نظر می رسید راهی دشوار در پیش است اما با اتکاء عواطف انسانی افراد شریف جامعه ، این امر انجام گرفت و سازمان پاراس به عنوان اولین سازمان غیر انتفاعی یهودیان ایرانی مقیم نیویورک ، بنیان نهاده شد .
و پس از تنظیم اساسنامه و طی مراحل قانونی ، و کسب مجوز سازمان پاراس به عنوان سازمان غیرانتفاعی به ثبت رسید . همزمان با شکل گیری تشکیلات پاراس در قلب کوئینز که مملو از مهاجرین ایرانی بود در اولین اقدام در سالن (ریگو پارک جوئیش سنتر) بزرگترین گردهمائی ایرانیان یهودی برای برگزاری تفیلای شبات انجام گرفت و “ربای سلیمان دیان” رهبر مذهبی سازمان پاراس و تنی چند دیگر از مسئولین منجمله پروانه صراف ضمن معرفی سازمان پاراس و اهداف خیرخواهانه آن ، از عموم افراد جامعه دعوت نمودند تا برای آینده ای بهتر با حمایت های مادی و معنوی خود با این سازمان مشارکت کنند ، نیز همچنین در ادامه سخنرانی اعضاء هیئت مدیره منتخب معرفی شدند و توضیحات بیشتری در مورد رئوس اساسنامه سازمان به جماعت حاضر داده شد .
در نشستی که با حضور هیئت مؤسسین و هیئت مدیره موقت و نیز جمعی دیگر از اعضاء جامعه برگزار گردید ، ضمن تشریح خط و مشق سازمان ، در نظر خواهی که انجام کرفت .
دور انتخابات در سازمان پاراس را دو تا چهار سال درنظر گرفتند و اعضاء هیئت مدیره هفت نفر و دو نفر هم عضو علی البدل و دو نفر هم به عنوان بازرس انتخاب شدند که به ترتیب کسب آراء عبارتند از :
دکتر لاله زاری با سمت رئیس هیئت مدیره ،‌پروانه صراف با سمت معاون و مسئول روابط عمومی ،‌حیم جواهری ، دکتر روتل ،‌ربای دیان مسئول امور مذهبی ، هوشنگ کاهن دکتر نگاری ، ‌مهندس مهدی دیان ، نی داود ، ‌دانیالپور ،‌بنایان نورمند (ناگفته نماند تمامی اعضاء هیئت مدیره بدون دریافت حقوق داوطلبانه خدمت می نمودند) .
هیئت مدیره پاراس در اولین اقدام جهت تحقق یافتن اهداف سازمان 9 کمیته را به شرح زیر تشکیل داد و در صورت لزوم و برای پیشبرد کارها با موافقت اکثریت اعضاء هیئت مدیره می توانستند تعداد کمیته ها را افزایش دهند .
کمیته های سازمان پاراس عبارتند از :
1- کمیته کنیسا: ‌مسئول رسیدگی به کلیه امور مذهبی و عبادت
2- کمیته مالی: مسئول رسیدگی به امور مالی ، درآمد و مخارج سازمان
3- کمیته فرهنگی: سعی در ترفیع و بهینه سازی امور فرهنگی جامعه
4- کمیته بانوان: انجام فعالیت های سازنده و مفید برای بانوان
5- کمیته جوانان: ‌امور مربوط به جوانان ، آشنایی با یکدیگر و تحکیم بخشیدن به وابستگی آنها
6- کمیته حل اختلاف: ‌رسیدگی به مسائل در درون جامعه
7- کمیته برگزاری جشن ها و مناسبت ها
8- کمیته انتشارات نشریه ها و فصل نامه ها
9- کمیته روابط عمومی و سخنگوی سازمان
به مرور با ملحق شدن اعضاء جدید به سازمان پاراس و استقبال بی نظیر از برنامه های فرهنگی متنوع اعم از شرکت در مراسم عبادی روزانه و برگزاری اعیاد ، جشن ها مسئولین سازمان را بر آن داشت در این راستا ، شتاب بیشتری را در تأسیس و توسعه کمیته های فرهنگی انجام دهند .
پس از تشکیل کمیته بانوان به نوعی ریشه های اصلی تثبت سازمان پاراس قوی تر گردید بسیاری از بانوان مهاجر داوطلبانه با همیاری “پروانه صراف” ، در خدمت کنیسا و جامعه قرار گرفتند . از آنجمله خانم ها یگانه ، مینو دیان ،‌ مهین هماپور ، شوشنا شمیل زاده ، گئولا ثابت ، بتول نیکنام ، شهناز کهنیم ، فروغ کهنیم ، پر طاووسی ، سنجابی ، عناویم و ملیحه بنایان هر هفته برای پذیرائی از نمازگزاران و خانواده ها از راه رسید ، اعم از ‌پیر و جوان با پذیرائی صمیمانه خوش آمد گفته و پذیرا بودند . نیز همچنین کمیته بانوان با برگزاری جشن های مذهبی و جلسات سخنرانی و از طریق اجاره دادن سالن های پذیرایی به مناسبت های برمتصوا و برمیصوا نیز جشن های عروسی توانستند کمک شایان توجهی در کسب درآمد و تأمین بودجه برای سازمان پاراس انجام دهند . ضمن آنکه بودجه بسیاری از جشن ها و مراسم مذهبی را برای خانواده های کم بضاعت ، از طریق صندوق سازمان پاراس تأمین نمودند .
ناگفته نماند اعضاء کمیته بانوان همواره با تلاش و ایثارگری در تهیه شام برای مهمانی ها به ویژه هنگام شباتون ، شخصاً خودشان امر پخت و پز را انجام می دادند و حتی در بعضی موارد هزینه آنرا متفقا تأمین می نمودند ، از دیگر فعالیت کمیته بانوان همکاری در نشر ماهنامه سازمان ،‌چاپ کتب ،‌ایجاد کلاسهای زبان در سطوح مختلف ، سخنرانی های متعدد در مورد مسائل بهداشتی ، روانشناسی و فرهنگی . نیز جشن های هفتگی و کنسرتهای ماهیانه و ترتیب تورهای مسافرتی را می توان نام برد . نا گفته نماند انجام امور اداری و دفتری سازمان ابتدا توسط بانوئی تحصیل کرده به نام “بتول نیکنام” انجام می گرفت ، بعدها بواسطه توسعه یافتن فعالیت های سازمان این امر به “ملیحه بنایان” واگذر گردید .
از بدو تأسیس سازمان ، عملکرد سازمان در قبال مهاجرین بویژه در امور مهاجرت رو به فزونی نهاد . از این رو “ملیحه بنایان” که در خدمت کمیته بانوان فعال بود و همواره با تلاش پیگیر در انجام وظایف محوله اداری موفق بود . نیز همچنین بجهت لیاقت و شایستگی که از خود نشان داده بود .از این رو سازمان پاراس با درخواست هیئت مدیره از “ملیحه بنایان” با حفظ مسئولیت کارهای اداری و دفتری ،مسئولیت های بیشتری را در رابطه با کمیته بانوان ، از وی خواستار شد.
از اواسط دهه 1990 به واسطه کوچ نمودن تدریجی خانواده های مهاجر یهودی ایرانی از منطقه کوئینز به مناطق دیگر نیویورک منجمله لانگ آیلند و جایگزین شدن دیگر مهاجرین یهودی سایر کشور ها رفته رفته جمعیت ایرانی عضو کنیسای پاراس رو به کاهش نهاد و رفته رفته فعالیت های کمیته های سازمان بویژه کمیته بانوان با گذشت زمان کم رنگتر گردید، ضمن آنکه تعداد اعضای سازمان پاراس و نیز همچنین اعضای کنیسا هم کاهش چشمگیری پیدا نمود .
نا گفته نماند ، از سال 1995 میلادی اختلافاتی در بین اعضاء هیئت مدیره سازمان پاراس شکل گرفته بود و همین امر باعث کنارگیری بعضی از اعضاء هیئت مدیره سازمان از مسئولیت های محوله خودشان گردید . تنی چند از اعضای سازمان پاراس در مناطق دیگر با همکاری دیگر خیراندیشان یهودی اقدام به تاسیس کانون های فرهنگی و متعاقبا تاسیس کنیساهای دیگری نمودن .
این جابجایی و تغییر مکان خانواده های عضو کنیسا از یک سو و گسترش تنش بین از اعضاء هیئت مدیره باعث دلسرد شدن جمع بیشتری از اعضاء سازمان گردید ، ضمن آنکه طی مدت کوتاهی ، مشکلاتی را در روند پیشرفت برنامه های فرهنگی سازمان پدید آورد . با این وجود بنیانگذاران سازمان و نیز کمیته بانوان که در واقع ریشه های اصلی نگهدارنده سازمان و اهداف آن بودند تمام سعی خود را بکار گرفتند تا خدشه در روال برنامه های سازمان پیش نیاید ، شوربختانه به واسطه به خطر افتادن سلامتی یکی از اعضاء فعال سازمان پاراس “ملیحه بنایان” که مسئولیتمدیر امور اداری را برعهده داشت، وی نتوانست بار مشکلات را تحمل کند و در سال 1996 بر خلاف میلش از سمت خود کناره گیری نمود و بلافاصله در بیمارستان بستری گردید . ملیحه بنایان پس از حصول بهبودی دست از فعالیت های عام المنفعه دست کشید و اعلام بازنشستگی نمود.
در حال حاضر فعالیت های سازمان پاراس در ارتباط با کلاس های آموزشی ، انجام مراسم برمصوا ،برمتصوا ، سعودا وسخنرانی های فرهنگی و اجتمائی ، کم و بیش زیر نظر شورائی تحت سرپرستی “رولن ثابت” با همکاری “روبن ربانی پور” و “موسی ابلیاردی” ادامه دارد . نیز متوالیان کنیسای پاراس را آقایان “زروبایلی” و “گلپانیان” می باشد