پرويز (الیانس) ني‏ داوود در سال 1318 خورشیدی (1939 میلادی) در یک خانواده متدین یهودی در محله عولاجان تهران دیده بجهان گشود، پدرش الیاهو نی داوود، شالیح صیپور کنیسای عزرا یعقوب، شاعری خوش ذوق و مولف کتاب فارسیهود « یوسف و زولیخا » بود . پدر قبل از آنکه فرزندش متولد گردد چشم از جهان فرو بست و مادر، جوانتر از آن بود که از فرزند یتیمش نگاهداری کند . لذا مسئولیت نگاهداری پرویز بعهده مادر بزرگ و عمویش “آقا بابا” سپرده شد .
پرویز نی داوود تحصلات ابتدائی و متوسطه را در مدرسه اتحاد (آلیانس) به پایان برد و پس از گذشتن از سد کنکور به دانشگاه تهران راه یافت . او در ادامه تحصیلات موفق به اخذ لیسانس و سپس فوق لیسانس در رشته زبان و ادبیات انگلیس گردید . سپس در ادامه تحصیلات، دکترای خود را از دانشگاه سوربن پاریس دریافت نمود . نی داوود به زبان های انگلیسی و فرانسه تسلط داشت، از این رو سال ها در بخش خصوصی و دیگر نهادها بویژه شرکت هواپیمائی ایران ایر به شغل مترجمی اشتغال داشت . او در ارتباط با فعالیت های فرهنگی و هنری ابتدا با نوشتن مقالات ادبي، ترجمه و سرودن شعر در مطبوعات کار خود را آغاز کرد، سپس راديو ایران از وی دعوت به همكاري نمود . پرویز نی داوود طی دوران دانشجوئی اولین اثر خود را با نام (درغم چشمایت) به زبان انگلیسی منتشر نمود . و بجهت ذوق فراوانی که در ادبیات داشت، بیش از چندین هزار بیت شعر( که همه اقسام نظم فارسی از قبیل غزل، مثنوی،ترجیح بند و دوبیتی را در برمی گیرد) را با چیره دستی در عنوان های متفاوت سروده است. البته بعد ها به سرودن اشعارعرفانی و حتی شعر نو هم روی آورد و با تلاشی که از خود نشان داد، خیلی زود توانست نام خود را در شمار مترجمان، نویسندگان و شعرای عصر خویش بویژه در دهه پنجاه ایران به ثبت برساند
او در راستای، فعالیت های هنری، ابتدا همکاری خود را با برنامه اول رادیو (گروه ادب امروز) آغاز نمود، سپس در برنامه دوم رادیو «آینه آینه» و چشم انداز کار خود را گسترش داد. نیز همچنین با ارسال مقاله و سروده های خویش به روزنامه های پایتخت، استعداد شعر گوئی و نوشتاری خود را بنمایش گذاشت . پرویز نی داود صدای خوشی داشت و سروده‏هاى خویش را در دستگاه «دشتى» ، «سه ‏گاه» ، «افشارى» و غیره مى‏خواند و با صدا ساز خویش نوا ی داوودی سر مى‏داد . گوئی این شیدائى و عشق حرفها دارد و تسلیم محض است !! . او به دستگاه و گوشه های موسیقی ملی آشنائی کامل داشت، ضمن آنکه موسیقی اصیل را نزد “استاد عباس زندی” آموخته بود . مدتی هم مدرس ردیف ها و سلفژ موسیقی بوده، همچنین همانند دیگر نی داوودها (موسی ومرتضی خان نی داوود) هنرمندی بود، با تبحر و متواضح که به نواختن ساز سنتور نیز تسلط داشت . استاد نی داوود در عرصه موسيقي بسیار فعال بوده و آثاری خوبی از خود بجای گذاشت. آخرين كارش دوباره ‏سازي شعر آهنگ مرغ سحر از ساخته های مرتضي خان ني داوود (شعری جديد براساس زندگي “قمر” خواننده اصلي آن آهنگ) سرود كه در سال 1375 خورشیدی توسط “محمود نيكو” در انجمن گلستان سعدي به اجرا درآمده است. و با استقبال علاقمندان شعر و ادب وموسیقی اصیل ایرانی روبرو گردید .
اشعار سروده توسط دکتر پرویز نی داود، بویژه در دهه 70 – 60 نشانگر پیشرفت در خور توجه او در کار شعر، با احساس و عواطف عمیق میهنی و ملی است . اوترانه هائی بس زیبا را با موسیقی درآمیخته و آثاری ماندگار و شنیدنی خلق نموده و از غنای روحانی موسیقی در اوج بخشیدن به اشعار و استعارات ، به نوعی نمایانگر پیوند شعر و موسیقی با هم است. و با این نگرش لطف اشعارش را بیشتر می نماید . از ویژه گی او گوئی فرهیخته ای، به حقیقت پاکباز است . او زادگاهش را دوست دارد و بر این باور است «هنرمند مثل صدف است . هنر مروارید اوست . هیچ صدفی از مروارید خودش بهره مند نمیشود، بهره مروارید را دیگران می بینند » . تعصب عاشقانه وی در اشعارش گویا ی این ادعاست که شخصیتی با غیرت است ، در محیط ایران رویش یافته، به خدا و خاك وطن نیز عشق مى‏ ورزد .
دکتر پرویز نی داوود در طی بیش از نیم قرن فعالیت های فرهنگی هنری و اجتماعی آثار ارزنده بیشماری از خود بجای گذاشته . از جمله حاصل فعالیت های نوشتاری او كتابي است با نام «دلدادگان» که مجموعه‏اي است به نظم و نثر كه شامل خاطراتي از بزرگان هنر ایران به همراه اشعاري موزون و متنوع . نی داوود در مقدمه كتاب خود چنين آورده است ( خيلي وقت است در دنيا، به خصوص در غرب، كه نامه‏اي به دست كسي نمي‏رسد، ترانه‏اي را كسي نمي‏شنود، و شور را كسي نمي‏فهمد، عشق زير دست و پاي دنياي بي‏رحم نيمه نفس مي‏كشد. هر يك از ما گوشه‏اي از دنيا افتاده‏ايم، از يكديگر بي‏خبر، اين خاطرات را مي‏نويسم كه احساس‏‏ها را به سوي شعر و موسيقي و عشق و هستي معطوف كنم ) . مجموعه اشعار با نام «اشک لیلی » مشتمل بر بیش از 70 قطعه شعر مصیت گونه می باشد و سروده ی «نگاه تو دست برنمی دارد از سر من»، همچنین از دیگر آثار منتشر شده مجموعه پنجاه غزل عاشقانه است با نام «عشقت خاکسترم کرد»، را در فاصله سال های 1383 تا 1386 سروده است كه رنگ احساس تند و عشق و علاقه به ادب پارسى از آن احساس مى‏شود، و یقینا خواننده، مضمون را پر از چاشنى احساس مهربانى و عشق مى‏ یابد. اینجاست كه در اشعار نى‏داود گهگاه قوافى ، ردیف و وزن فداى معنى مى‏گردد و هرچه هست بیان حالات دلنشین یك مضمون زیبا و گویا است.
پرویز نی داوود در سال 1354 خورشیدی با همسرش “دوریس” از خانواده “آرش” پیوند زناشوئی بست، حاصل این ازدواج دو فرزند پسر(رامتین و بابک) می باشد. پس از گذشت چند سال همسرش چون شرایط موجود در ایران را برای آینده فرزندانشان مناسب نمی دید . از این رو در سال 1365 خورشیدی مانند دیگر همکیشانش به اتفاق دو فرزندش تن به مهاجرت نا خواسته داد و راهی امریکا شد . استاد نی داوود پس از مدتی به آنها ملحق شد، اما خیلی زود به ایران بازگشت و حاضر نشد که از وطنش جدا شود .
دکتر پرویز نی داوود در سال 1398 خورشیدی ( 27 خشوان 5780 ) در سن هشتاد سالگی ، هنگامی که در بیمارستان بستری بود در اثر سکته قلبی دار فانی را وداع گفت .

آنچه تاکنون از همین نویسنده انتشار یافته است:
1- در غم چشم هایت به زبان انگلیسی، آذرماه 1346 (In The Blue Of Your Eyes)
2- تک درخت زرد پاییز، فروردین ماه 1351 چاپ اول
3- تک درخت زرد پاییز، مهرماه 1351 چاپ دوم
4- تقلای ماهیان در تور 1354
5- مشاهیر ادب معاصر 1356 (شامل قسمت اول برنامه های رادیویی)
6- مجموعه مقالات رادیویی

دیگر آثار آماده چاپ :
1- و پاییز بود…(ترجمه)
2- مهتاب در مرداب
3-لادن، پنجره ای به باغ نیلوفر.
4- روزی که راد به زندگی برخاست.
5- حجم پوک.
6- زندگی ها و شوخی های ادبیانه اثر جیمز سترلند James Sotherland
7- داستان رعنا (فیلمنامه)
8- مجموعه مقالات رادیوئی (قسمت دوم)
9- درد شهرت

پرویز نی داود تهران 1347 خورشیدی

پرویز نی داود نفر دوم سمت چپ در مراسم فارغ التحصیلی دانشگاه تهران 1343 خورشیدی

پرویز نی داود در مراسم ازدواج عمویش (ابراهیم و محبوبه اخترزاد) تهران 1333 خورشیدی
سمت چپ نشسته مادر بزرگ (نه نه ساراه)، ایستاده سمت راست پرویز نی داود و آقا بابا نی داود همراه با همسر و فرزندانش