روز هفتم پِسَح

روز هفتم پِسَح
شِموئِل دوم 22/1 – 22/51
این هفطارا با پاراشای هَئَزینو یا پنجاه و سومین هفطارا یکسان است

شموئل دوم – فصل بیست و دو
1. روزی که خد.ا داوید را از چنگ تمام دشمنانش و شائول رهاند، این شعر را برای خد.اوند سرود.
2. گفت: خد.اوند برای من، صخره و پناهگاه و رهاننده است.
3. خد.ا پروردگار من است. به او پناه می برم.
سپر من و نیروی نجات، مَلجاء و گریزگاه و رهابخش من است. مرا از ظلم خواهد رهاند.
4. خد.اوند را ستوده می خوانم و از دشمنانم نجات می یابم.
5. زیرا امواج مرگ مرا دربرگرفته اند، سیلهای (مردم) شریر مرا هراسانده اند.
6. دردهای مرگ (آور) اطراف مرا گرفته اند. دامهای مرگ (زا) به استقبالم آمده اند.
7. در رنج بودم، خد.ا را گفتم. به درگاه خد.ا خواندم. او ندای مرا از محرابش شنید و ناله من به گوشهایش رسید.
8. زمین متزلزل شده، لرزید. پایه های آسمان تکان خورده، جنبیدند؛ زیرا او (خد.ا) خشمگین بود.
9. از بینی او دود برآمد و آتش دهانش سوزنده بود. اخگرها از آن برافروختند.
10. از آسمان گرایید و نزول اجلال فرمود. ابر تیره ای زیر پاهایش بود.
11. بر (فرشته) کِروو سوار شد و پرواز کرد. روی بالهای باد آشکار شد.
12. اطراف خود را سایبان هایی از تاریکی نهاد. آبهای فراوان، ابرهای غلیظ افلاک.
13. از نور حضور او اخگرهای آتش مشتعل شدند.
14. خد.اوند از آسمان آنها (دشمن) را آشفت و پروردگار بلند مرتبه ندای خود را برافراشت.
15.تیرهایی فرستاد و آنها را پراکند. با رعد و برق پریشاند.
16. با نهیب خد.اوند از وزش باد بینی اش، بسترهای دریا نمایان شدند و پایه های گیتی آشکار شدند.
17. از عرش فرستاده، مرا گرفت. از آبها بیرونم کشید.
18. مرا از دشمن قدرتمندم و از بدخواهانم که از من قوی تر بودند، رهاند.
19. آنها هنگام گرفتاری ام با من دشمنی کردند؛ ولی خد.اوند برای من پناهگاه بود.
20. چون خواهان من بود، مرا رهاند و آرام داد.
21. خد.اوند نسبت به صداقتم پاداشم داد و برابر پاکی دستم به من عوض داد.
22. زیرا راه و روشهای خد.ا را مراعات کردم و از خد.اوندم نافرمانی نکردم.
23. زیرا تمام داوری هایش در برابر من هستند و از قانونهای بی چون و چرایش نمی پرهیزم.
24. نسبت به او درستکار بودم و از گناه پرهیز کردم.
25. خد.ا برابر درستکاری ام و پاکی ام که در نظرش بودم، به من عوض داد.
26. (ای خد.ا) با پارسا مهربانی. با دلیر درستکار، به درستی رفتار می کنی.
27. با پاکدل داد می ورزی و با کج رفتار به سرسختی رفتار می کنی.
28. مردم بیچاره را می رهانی و نگاهت بر مغروران است. آنها را پست می گردانی.
29. زیرا ای خد.اوند، تو چراغ من هستی. پس خد.اوند است که تاریکی مرا خواهد افروخت.
30. زیرا به یاری تو (در پی) لشکر سربازان می دوم. به یاری خد.اوندم از دیوار (مانع) می جهم.
31. راه و روش خد.ای قادر کامل است. گفتار خد.ا بی آلایش است. او پشتیبان پناه ورزیدگانش است.
32. جز خد.ا چه کسی تواناست و جز خد.ایمان چه کسی صخره پناه است؟
33. خد.ای قادر – پناه من، قدرتمند است و راه و روشش بر من بسیار گشوده است.
34. پاهای مرا (در تعقیب دشمن) مانند گوزنها نهاد و مرا بر مقامات بلند استوار کرد.
35. دستان مرا برای نبرد می ورزد؛ چنانکه کمان مسی با بازوان من خرد می شود.
36. سپر نجاتت را به من عطا کردی و اجابتت را برای (درخواستهای) من افزودی.
37. گامهای مرا گستردی. مچ پاهایم نلغزیدند.
38. دشمنانم را پی گرفته، نابودشان کردم و تا آنها را فنا نکنم، باز نخواهم گشت.
39. آنها را تباه کرده، چنان کوفتم که نتوانند برخیزند، (زیرا) پاهایم ساقط شدند.
40. برای جنگ، به من نیرو بخشیدی. مخالفان مرا زیر پاهایم به زانو درآوردی.
41. دشمنانم را واداشتی به من پشت کنند؛ چنانکه بدخواهانم را تا نابودشان سازم.
42. آنها دریافتند که رهاننده ای نیست، پس به خد.ا روی آوردند؛ ولی خد.ا درخواست آنها را پاسخ نداد.
43. آنها را مانند خاک ساییدم، مانند گِل کوچه ها پای مالیده و له کردم.
44. مرا از جنگجویان قومم رهاندی، در رهبری ملل پاس داشتی. مرا قومی که نمی نشاختم، خدمت کردند.
45. بیگانگان، خود را به من تسلیم کردند. با رسیدن ندا به گوش (آنها) از من اطاعت نمودند.
46. بیگانگان عاجز می شدند و از پناهگاه های خود لنگ لنگان خارج می شدند.
47. خد.اوند، زنده است و آفریدگار من متبارک است. پروردگار، صخره نجات من برافراشته است.
48. خد.اوند قادری که انتقام مرا می گیرد و ملتها را پیش پای من به زانو در می آورد.
49. مرا از میان دشمنانم خارج می کند و در بدخواهانم مرا بر می افرازد. از دست ستمگران می رهاند.
50. از این رو ای خد.اوند، تو را میان ملتها می ستایم و به نام تو سرود سپاس می خوانم.
51. خد.ا بارها نجات شاهش را افزوده و تا ابد به داوید پادشاه مسح شده خود و نسلش احسان می کند.