وَیِلِخ

وَیِلِخ
پنجاه و دومین هفطارا
هوشَع 14/2 – 14/10 و میخا 7/18 – 7/20
اگر نیصاویم، دو پاراشایی باشد، یِشَعیا 61/1 – 63/9 خوانده می شود
هوشَع، پیامبر ژرف اندیش و ظریف طبع ایسرائل به سال 3150 عبری و دوران عوزیا پادشاه یِهودا در جنوب ایسرائل پیامبری را آغازیده، تا 3200 عبری و ابتدای سلطنت حِزقیا ارشاد ایشان را پی می گرفت.
پیام اصلی او تشویق قوم ایسرائل به توبه و بازگشت در راه خد.اوند بوده، اجرای کورکورانه فرایض و دستورهای آیین ایسرائل را بی ایمان کافی به خد.ا و تورای آسمانی اش، عبادت ناقص و کم ثمر می دانست. وی ملت را پیوسته از اتکای مطلق به قدرت سیاسی و نظامی دور داشته، آن را نشانی از ضعف ایمان به ذات الهی می دانست.
هفطارای وَیِلِخ که با واژه شُووا (بازگشت و توبه) آغاز می شود، بر پایه تشویق ملت به توبه و بازگشت در راه خد.ا و یهودیت نوشته شده که مناسبت آن را برای قرائت در شَبات شُووا (بین روش هَشانا و کیپور) می نماید. پیش بینی الهی بر گناهکاری ملت پس از درگذشت مُشه رَبِنو و لزوم توبه و بازگشتشان به راه او که در وَیِلِخ درج است، تشابه پاراشا و هفطارایش را آشکار می کند.
پایان تند و ناملایم نبوتهای هوشع در این هفطارا، سه آیه زیبا و امیدوار کننده از نبوتهای میخا برای حسن ختامی دلپذیر و نوید بخش به هفطارای وَیِلِخ و معروف به می اِل کاموخا است که بخش اصلی متن مراسم تَشلیخ را در بعدازظهر اول روش هشانا می سازد.

هوشع – فصل چهارده
2. ای ایسرائل به سوی خد.اوند – خد.ایت بازگرد؛ زیرا برای گناهان و خطاهایت لغزیده ای.
(به ملت یهودا در جنوب ایسرائل بود؛ چون آنها برای گناهانشان به دام و تصرف فرمانروایی آشور افتاده بودند و ناوی راه دیگری جز توبه و بازگشت ملت به راه خد.ا برای نجات و بقای ایشان نمی فرمود.)
3. (در توبه) تنها کلامهای خالصانه تان را با خود داشته و به سوی خد.ا بازگردید (زیرا او به هدایای مالی و جسمی شما نیاز ندارد). آنگاه در پیشگاه او بگویید: «(خد.ایا) همه گناهان را درگذر و بر ما لطف و مرحمت خود را بفرما تا ما سخنان لبهایمان را به جای گوساله های قربانی به حضور تو تقدیم کنیم.»
4.«آشور ما را نمی رهاند و دیگر بر اسبان (فرستاده از مِصر برای دفاع از ما) متکی نبوده، و بار دیگر به کار دستهایمان (بتها) نمی گوییم که شما خد.ایان ما هستید؛ زیرا (دریافته ایم که همه ضعیفان) و یتیمان نیز تنها رحمت و بخشش از تو می یابند.»
5. من (خد.ا) خودسری و کجروی (ایسرائل) را (با ابراز پشیمانی) شفا بخشیده، آنان را به اختیار آزاد خودم به هر گونه دوست می دارم؛ زیرا خشم من سرانجام از ایشان فرو کشیده است.
6. در این صورت، رحمتها و احسانهای من برای ملت ایسرائل، چون بارش شبنم بهاری حتمی بوده، سبب می شود که ایسرائل چون گل سوسن شکفته شده و ریشه هایش را مانند (سرو آزاد) لُبنان پراکنده و استوار کند.
7. پس شاخه هایش (نسل آینده ایسرائل) به اطراف پخش شده و زیبایی اش چون درخت پرطراوت زیتون و عطرش (آوازه اش) همانند سبزه زارها و گلهای معطر لبنان فراگیر خواهد گردید.
8. و اما آنانی که زیر سایه چنین درختی ساکن شوند (زندگی شان را در سایه ایمان به خد.ا، یهودیت و نه بت پرستی و مادیات بنا می نهند)، بار دیگر همچون غله و ذرت پربار خواهند شد. (افزون نعمت)؛ همچون خوشه های انگور خواهند شکفت و همچون شراب لبنان خوش رایحه و دلپذیر خواهند شد.
9. پس آن هنگام اِفرائیم (اولین خاندان ایسرائل که به راه بت پرستی کشیده شد) گفت:
«پس مرا دیگر با این بتها چه کار است؟» (راه بت پرستی به چه درد ایسرائل می خورد؟) و من – خد.اوند در پاسخش می گویم: «تنها من هستم که می توانم به استغاثه ها و خواسته های او پاسخ گفته و او را نگاه دارم. همانا که ذات من چون درخت سرسبز و پرطراوت سرو آزادم؛ (درخت سرو آزاد میوه ای نمی دهد) تو قوم ایسرائل، میوه ات و ثمره زندگی ات از سوی من (خد.اوند) خواهد بود.»
10. (ایسرائل در شما) دانا و آگاه است که این مطالب را دریابد و که بینا و فهیم است تا اینها را بداند؟
(که تنها راه نجات و بقایش، بازگشت به راه خد.ا و ابراز توبه از خطاهاست) زیرا آگاه باشید که همه راه ها و مشیت های خد.اوند، صحیح و عادلانه اند. پرهیزگاران و دادگران در آن گام برداشته، به پیش می روند؛ اما خطاکاران در آن می لغزند. (می افتند)
میخا – فصل هفت
18. (پروردگارا) کیست خد.ایی که مانند (ذات رحمان و رحیم تو) گناهان را بخشوده و خطاهای بازماندگان میراث خودش را درگذرد؟
بی گمان، او خشمش را تا ابد پابرجا می دارد؛ زیرا ذات اقدسش به احسان ورزی و بخشش شاد و مسرور می شود.
19. همانا که بار دیگر بر ما رحم و شفقت ارزانی داشته، خطاهای ما را (چون دشمنانمان) مغلوب خواهد فرمود. (آنگاه) تو تمام گناهان قومت را به قعر دریاها خواهی افکند.
20. پس سرانجام، تو وفاداری ات را به یَعقوب (و فرزندانش) و رحمتت را به اَوراهام (و نسلش) خواهی نمود؛ چنانکه به پدران ما در زمانهای گذشته سوگند یاد فرمودی.