کی تِصِه

کی تِصِه
چهل و نهمین هفطارا
یِشَعیا 54/1 – 54/10
پنجمین هفطارا از هفت هفطارای تسلا بخش یشعیا
که در هفت هفطارا میان نهم آو و روش هشانا خوانده می شود.
این بخش از نبوتهای یِشَعیا وصف پایان گالوت و نجات نهایی ملت ایسرائل است. ایشان را خد.اوند نوید می دهد که ذات مقدسش گالوت سخت و دوران در به دری را پایان داده، نجات دلپذیری را بهره ی سرزمین و قوم رنج کشیده آن خواهد کرد. ابراز دلبستگی شدید الهی به قوم و نوید رحمتها و برکات آسمانی اش، وظیفه ای مقدس برای این ملت پدید می آورد که همانا پذیرش و نگاهداری بی چون و چرای فرمانها و احکام تورای مقدس است. بیش از 70 فرمان از 613 فرمان امر و نهی الهی در پاراشای کی تِصِه نوشته شده که پیوند هفطارا و پاراشای کی تِصِه را می نماید.

یشعیا – فصل پنجاه و چهار
1. آواز بخوان تو ای نازایی که قادر به زادن و دیدار فرزند نبوده ای. شادی نما.
فریاد برآور که دردهای زایمان را نکشیده ای؛ زیرا خد.اوند چنین می فرماید:
«آگاه باش که فرزندان زن رها شده و بی کس، از فرزندان زن عقد شده بیشتر خواهند بود.»
(یِروشالَییم در گالوت به نام مادر ناکام ملت ایسرائل از دیدار فرزندانش محروم بوده است و نیز در پایان آن نجات نهایی، شمار قوم ایسرائل در سرزمین موعود، بیشتر و افزونتر خواهد بود.)
2. مکان خیمه ات (یروشالییم) را بگستر (تا ایسرائل را که دسته دسته نزد تو باز می گردند، جا دهی)، پرده های مسکنت (دروازه های شهرهای ایسرائل) بی دریغ بگشا.
ریسمانها (پرده ها و دروازه ها را برای وسعتشان) دراز کن. میخهایت را (در زمین) مستحکم نما.
3. زیرا از راست و چپ (مشرق و مغرب یا شمال و جنوب) گسترده می شوی، تا نسل تو زمینهای اقوام (بیگانگان ایسرائل) را تصرف کرده و شهرهای ویران شده ی آن را بار دیگر آباد و در خور زندگی سازند.
4. مترس (ای ایسرائل)؛ زیرا (سرانجام برای حمایت الهی، پس از پایان گالوت و بازگشت نهایی به سرزمین ایسرائل) خجل نخواهی شد و شرمسار مباش که بار دیگر رسوا نمی شوی؛ چون این بار (پس از نجات نهایی) خجالت و شرمساری خطاهای دوران جوانی ات (در گالوت) را فراموش کرده، خفت و خواری دوران بیوگی (سرگردانی و در به دری) را به یاد نخواهی آورد.
5. زیرا آفریدگارت که نام مبارکش خد.اوند مخلوقات عالم هستی است، چون شوهر (تکیه گاه) توست.
آن مظهر مقدس ایسرائل که رهاننده توست.
اوست که سرانجام، خد.ای تمام جهانیان شناخته خواهد شد.
6. خد.اوند تو چنین می فرماید:
«زیرا خد.ا تو را زنی رنجدیده و دلشکسته (مال خود) خوانده است.
(پس)آیا (انصاف است که شوهری) زنش را در دوران جوانی مردود کرده، رها کند؟»
7. «تو را (ای ایسرائل) تنها برای لحظه ای کوتاه (در گالوت) ترک کرده بودم؛ اما با دلسوزی، دلبستگی و رحمی عظیم و بی انتها تو را (از اطراف جهان) انجمن خواهم کرد.»
8. خد.اوند رهاننده چنین می فرماید:
«در اندک برافروختگی خشمم، (برای خطا و نافرمانی هایت) رخسارم (نظر مبارکم) را از تو برای لحظه ای (سرگردانی در گالوت) نهفتم، اما به لطف و مرحمتی ابدی بر تو رحم و شفقت ارزانی خواهم کرد.»
9. «برای ذات مقدس من (گالوت ایسرائل) همچون آبهای (طوفان) نوح (زداینده گناهان) بوده است؛ اما چنانکه سوگند یاد کردم (پس از نجات نهایی) بار دیگر به تو ایسرائل خشمگین نشده، تو را توبیخ و تنبیه (پراکنده و سرگردان) نخواهم کرد.»
(با اینکه دوران گالوت به طور موقت رنج و عذاب ملت ایسرائل را برانگیخته است، به دلیل زدودن گناهانشان فرجامی خوش و دلپذیر در پی دارد.)
10. خد.اوندی که بر تو (ای ایسرائل) رحم و شفقت می بخشد، چنین می فرماید:
«زیرا اگر کوه ها مکانشان را ترک کرده و تپه ها نیز از جایشان بچرخند، بدان که آنگاه نیز احسان مرا ترک نکرده و عهد صلح (ابدی بین من و تو) باطل نخواهد شد.»