دکتر منوچهر نیکروز

منوچهر نیکروز در 26 شهریور سال 1325 خورشیدی در یک خانواده متدین در شهر اصفهان چشم به جهان گشود . شش ساله بود که به همراه خانواده اش به تهران نقل مکان کرد .
وی تحصیلات ابتدایی را در دبستان فردوسی به پایان برد و از همان کودکی برای کمک به خانواده در ساعات پس از مدرسه در یک کارگاه شیشه بری مشغول به کار شده بود وی تحصیلات متوسطه اش را در دبیرستان البرز ادامه داد و بعد از قبولی در کنکور دانشگاه ، برای ادامه تحصیل به تبریز عزیمت نمود .او توانست در سال 1350 دکترای خود را در رشته داروسازی ، از دانشکده داروسازی تبریز ، با موفقیت دریافت کند . و بلافاصله در وزارت بهداری استخدام گردید . دیری نپایید با پشتکار خود به مراتب بالاتر دست یافت . به طوری که تا پیش از انقلاب از سوی دانشگاه شهید بهشتی (ملی) با داشتن پست معاونت وزارت بهداری به عنوان بازرس کل داروخانه های شمال و غرب تهران خدمت می کرد .
منوچهر نیکروز در سال 1355 با دختر عموی خود ، لیدا یومطوییان ازدواج نمود و حاصل این پیوند دو فرزند ، ایلانا و امید می باشد .
اواخر سال 1362 به اصرار تنی چند از دوستان ، دکتر نیکروز در آخرید لحظاتی که برای کاندیدا شدن فرصت داشت خود را برای نمایندگی جامعه ی یهود به وزارت کشور معرفی کرد و در سال 1363 با اخذ 75/8 آرا رقیب انتخاباتی خود آقای کرامت را شکست داد و در 35 سالگی به عنوان نماینده ی جامعه کلیمیان ایران وارد مجلس دوم شد و این وظیفه را تا پایان دوره سوم ادامه داد .
سال های جنگ ایران و عراق، جامعه کلیمیان ایران همانند دیگر ایرانیان از هیچ کوشش و کمکی به جنگ زدگان و جبهه های جنگ دریغ نکردنند از این رو با پیشنهاد و پی گیری دکتر نیکروز و با همت عالیه همکیشان یهودی مبلغ هفت میلیون تومان جهت کمک به جبهه ها جمع آوری گردید و توسط رهبر مذهبی حاخام اوریل داویدی و دکتر نیکروز به حضور مقامات تقدیم گردید. وی همچنین در شکل گیری و احیاء مجدد بت دین در انجمن کلیمیان نقش کلیدی و مهمی را ایفا نمود.
از دیگر مشکلات جامعه در آن زمان ، مسئله ی مدارس و کنیساها بود ، در آن دوران یهودیان اجازه ی داشتن مدیر یهودی برای مدارس خود نداشتند و در عین حال امکان خواندن و اجرای مراسم مذهبی بسیار محدود بود ، با مذاکرات و پشتکار پی در پی این نارسایی به مرور کمتر شد . اگر چه تلاش وی جهت گرفتن مجوز برای تعطیل نگاهداشتن مدارس در روز شبات به دلیل کارشکنی های گروهی بی نتیجه ماند . معضل دیگری که رفته رفته در جامعه شکل گرفته بود ، مشکل افرادی بود که شرکای حقوقی آنها از ایران خارج شده و غیبت آنها منجر به مصادره ی اموال آنها شده بود که با همت او تا حدودی این مشکل برطرف شد .
دکتر نیکروز در سال 1367 در انتخابات دوره سوم مجلس شورای اسلامی شرکت نمود و با کسب (97/9)اکثریت آراء برای دومین بار به عنوان نماینده جامعه کلیمیان انتخاب گردید و مجدداً با حفظ سمت های قبلی فعالیت خود را با ابعاد گسترده تری آغاز نمود .
از زمره فعالیت های مهم وی طی دوران خدمت نمایندگی، پیگیری در راستای باز پس گیری بخشی از زمین های خانه ی پیران ( بهشتیه سابق واقع در خیابان مازندران ) که توسط شهرداری در طرح پارک قرار گرفته بود ،که با جدیت و درایت دکتر نیکروز از این امر جلوگیری به عمل آورد ، همچنین از دیگر مشکلات جامعه ، نبود یک باشگاه و سالن اجتماعات برای جوانان جامعه بود . وی برای رفع این مسئله تلاش بسیار نمود و از وقت و حتی سرمایه شخصی خود دریغ نکرد تا 8000 متر مربع زمینی را که در میدان ونک متعلق به یهودیان بود باز پس گرفت و مقدمه ایجاد یک مجتمع بزرگ ورزشی ، فرهنگی و تفریحی را برای جامعه فراهم آورد .
ناگفته نماند طبق وصیت نامه مرحوم جهانگیر یرمیا (اولین موسس سازمان گیاه خواری در ایران)این زمین دز ده 1370به انجمن کلیمیان تهران اهدا گردید.
وی بارها از تخریب قبرستان قدیمی توسط افراد متعصب جلوگیری به عمل آورد ، به ویژه برای حفظ زیارتگاه سارابت آشر در اصفهان ، کمک های شایان توجهی را جهت دیوارکشی به دور آن به عمل آورد .
دکتر نیکروز با آنکه طبق قانون برای اشتغال در مجلس ، مجبور به کنارگیری از کلیه مسئولیت های محوله قبلی خود می بود ، با اجازه ریاست مجلس وقت، هفته ای یکروز به محل کار خود می رفت تا به صورت رایگان به بی بضاعت ها و آنان که نیازمند بودند کمک کند و به درمان آنها بپردازد . متأسفانه در دوره ی دوم نمایندگی ، توطئه ی شماری از سیه دلان منجر به بازداشت و زندانی شدن او به مدت 40 روز گردید . که پس از تشکیل دادگاه بی گناهی وی ثابت و حکم برائت وی اعلام شد .
در سال 1371 دوره ی سوم (نمایندگی) مجلس پایان گرفت و دکتر نیکروز پس از هشت سال تلاش پرثمر و خدمت صادقانه ، رسماً به خدمت خود پایان داد . با وجود این وی مدت ها همکاری خود را به عنوان مشاور نماینده دوره چهارم مجلس ادامه داد و نیز فعالیت های خیرخواهانه خود را در انجمن کلیمیان تهران در راستای خدمات اجتماعی به همکیشان و نیز حل مشکلات و نابسامانیها در جامعه دنبال نمود .
دکتر نیکروز در یازدهم بهمن سال 1373 در سن 48 سالگی در حالی که حکم آزادی یکی از همکیشان خود را از مسئولان در زندان اوین گرفته بود به طور ناگهانی دارفانی را وداع گفت و جامعه را در بهت و ناباوری فرو برد .
” یادش گرامی باد “